هنر من و بزرگترین هنر من: فن زیستن در خویش. همین بود که مرا تا حال زنده داشت. همین بود که مرا از اینهمه دیگرها و دیگران بیهوده مصون می داشت.
هر گاه با دیگران بودم خود را تنها می دیدم. تنها با خودم، تنها نبودم اما، اما اکنون نمی دانم این "خودم" کیست؟ کدام است؟
هر گاه تنها می شوم گروهی خود را در من می آویزند که منم و من با وحشت و پریشانی و بیگانگی در چهره هر یک خیره می شوم و خود را نمی شناسم! نمی دانم کدامم؟
می بینی که چه پریشانی ها در بکاربردن این این ضمیر اول شخص دارم، متکلم! نمی دانم بگویم از اینها من کدامم یا از اینها من کدام است؟ پس آنکه تردید می کند و در میان این "من" ها سراسیمه می گردد و می جوید کیست؟ من همان نیستم؟ اگر آری پس آنکه این من را نیز هم اکنون نشانم می دهد کیست؟
اوه که خسته شدم! باید رها کنم. رها میکنم اما چگونه می توانم تحمل کنم؟
تا کنون همه رنج تحمل دیگران را داشتم و اکنون تحمل خودم رنج آورتر شده است.
می بینی که چگونه از تنهایی نیز محروم شدم؟!
شهید راه قلم استاد
« دکترعلی شریعتی »
( هبوط در کویر )
خداوندا. . .
به علمای مامسئولیت،به عوام ما علم وبه مومنان ماروشنائی وبه روشنفکران ما ایمان وبه متعصبین ما فهم،وبه فهمیدگان ما تعصب وبه زنان ما شعوروبه مردان ما شرف وبه پیران ما آگاهی وبه جوانان ما اصالت،وبه اساتید ما عقیده و به دانشجویان ما نیز عقیده، به خفتگان مابیداری وبه بیداران ما اراده وبه مبلغین ماحقیقت وبه دین داران ما دین وبه نویسندگان ما تعهد وبه هنرمندان ما درد وبه شاعران ما شعور و به محققان ماهدف وبه نومیدان ما امید وبه ضعیفان ما نیرو وبه محافظه کاران ما گستاخی وبه نشتگان ما قیام وبه راکدان ما تکان وبه مردگان ما حیات وبه کوران ما نگاه وبه خاموشان ما فریاد وبه مسلمانان ما قرآن و به شیعیان ماعلی وبه فرقه های ما وحدت وبه حسودان ما شفا وبه خودبینان ما انصاف وبه فحاشان ما ادب وبه مجاهدان ماصبروبه همه مردم خود آگاهی وبه همه ملت ماهمت تصمیم واستعداد فداکاری وشایستگی نجات وعزت ببخش....
شهید راه قلم
استاد
دکتر علی شریعتی